فارسی نهم ، صفحه ی ۱۱۲
خواجه شمس الدین محمد شیرازی متخلص به حافظ غزلسرای بزرگ ایرانی و از بزرگان شعر و ادب پارسی است .او در قرن هشتم یعنی نزدیک به هفتصد سال پیش در شیراز متولد شد. به سرعت علوم و فنون را از استادان زمان خویش قرار گرفت و در علوم ادبی جایگاه رفیعی یافت. او همچنین در علوم فقهی و الهی به شدت متمرکز شد و معروف است که قرآن را در چهارده روایت مختلف حفظ بود .دیوان اشعار او بیشتر شامل غزلیات است البته از او چند قصیده چند مثنوی، قطعات و رباعیات هم بر جای مانده است. گوته از دانشمندان بزرگ و شاعر و سخنور مشهور آلمانی دیوان شرقی خودش را به نام او و با الهام از افکار حافظ تالیف کرد. از القاب حافظ می توان به لسان الغیب ،ترجمان الاسرار،لسان العرفا اشاره کرد.سبک شعر حافظ دارای سه فضای عاشقانه. عارفانه و مدحی است. او را به کمال رساننده ی شعر و اشعارش را انقلابی در عرصه ی شعر وغزل بر می شمرند.اوبخشی از هویت ملی و فرهنگی وادبی ایرانیان است و تا همیشه در قلب مردم زنده است. آرامگاه وی اکنون در حافظیه شیراز زیارتگاه عاشقان شعر و هنر و ادب پارسی است.